Dik doorliep gewoon de lagere school, voor zover dat ‘gewoon’ kon tijdens de jaren van oorlog. Hij ging naar de ambachtsschool en kwam te werken bij scheepswerf Patje in Waterhuizen. Maar het is van korte duur. Via zijn vader kreeg hij werk bij de PTT. Dik vond dat eerst maar niks, al dat gepriegel, doe hem maar het grovere werk. Maar hij bleef toch meer dan veertig jaar voor de PTT werken.
Liefde op de ijsbaan
Halverwege de jaren 50 ontmoette hij op de ijsbaan Ludy Stokje, de liefde van zijn leven en in december 1959 trouwden ze. Zij is van het geloof en dan ook nog van een beetje rare richting. Op zaterdag naar de kerk en zo. Voor Dik hoefde dat niet zo, maar ze vonden een oplossing en dat werkte voor hen beiden. Ze kregen drie zoons en Dik was enorm trots op hen, tot het laatst aan toe. Op dezelfde manier was hij trots op zijn schoondochters, klein- en achterkleinkinderen.
Scoutingleider
Dik stond altijd klaar voor iedereen. Zo wilde hij bijvoorbeeld wel scoutingleider zijn, als hij maar niet hoefde te bidden, dat moest iemand anders dan maar doen. Dik heeft er ruim de tijd voor gekregen (en genomen) om er naar toe te groeien en het geloof te omarmen. Hij werd daarin nooit gedwongen. Hij ging zijn eigen weg en stapje voor stapje kwam hij waar hij gekomen is. In 1973 werd hij gedoopt.
Evangelisatie in Litouwen
Een belangrijke stap in zijn christelijke groei werd gezet toen Dik samen met Rob de Raad, toen predikant van de gemeente Groningen, naar Litouwen ging voor evangelisatie. Het IJzeren Gordijn was net gevallen, dus er waren allerlei mogelijkheden. Dik zou mee voor de ondersteuning. Wat hij daar zag, de boodschap van Gods liefde en zorg voor de mensen, maakte op hem veel indruk. Geloof werd steeds belangrijker voor hem. Lange tijd was hij de leider van de sabbatschool in Groningen. Hij zette zich vooral ook praktisch in, onderhoud en verbouwen van de kerk, na de kerkdienst met elkaar naar huis, koffie drinken en oude wijvenkoek met speculaas eten.
‘Komt aal goud’
Wanneer zijn geliefde Ludy Stokje overlijdt, is er enorm verdriet en een grote leegte. Later ontmoette hij Greetje, en er kwam opnieuw geluk in zijn leven. Het laatste stukje van zijn leven was zeker niet eenvoudig. Toch maakten Dik, Greetje en de kinderen er met elkaar het beste van. Dik zag het plan van God en heeft daarop zelf ‘ja’ op gezegd. Mede om die reden was zijn motto (in Gronings): ‘Komt aal goud’.